We leven in een 24-uurs maatschappij en heel veel mensen zijn er dan ook van overtuigd dat de 24 uur die in één dag zitten vooral nuttig besteed moeten worden.

Maar ja, wat is nuttig besteed? Dat is een vraag die iedereen zich zou moeten stellen, want dit is namelijk voor iedereen anders. En is nuttig alleen nuttig als er daadwerkelijk een doel behaald is of een deadline of een product in handen is of je huis helemaal spic en span is?

Veel mensen leven tegenwoordig om te werken i.p.v. werken om te kunnen leven…. Ik heb het grote geluk dat ik mijn droombaan heb gevonden en dat ik na een dag werken niet moe ben, niet uitgeput of mezelf leeggezogen voel. Maar ik hoor hele andere verhalen in mijn praktijk, mensen die compleet uitgeput thuiskomen om vervolgens nog van alles te “moeten”, slecht slapen hierdoor, overprikkeld geraakt zijn, zich ongelukkig voelen met daarbij nog tal van zowel emotionele, mentale of fysieke klachten. Die we allemaal wel eens hebben in een meer of mindere mate, maar als deze chronische vormen aannemen, dan mag je jezelf toch echt zorgen gaan maken over je eigen welzijn!!

Het meest erge van deze klachten is dan ook dat mensen zich vaak schamen, een masker opzetten om vervolgens maar weer door te gaan. “Want ja, als ik niet mee kan komen en iedereen om me heen kan het wel, dan zal ik de zwakke schakel wel zijn.” En dat is het laatste wat mensen willen, het gevoel dat ze de zwakke schakel zijn. Met als gevolg dat deze mensen pas veel te laat aan de bel trekken of helemaal niet, waardoor het lichaam en de geest er wel voor gaat zorgen dat je MOET gaan luisteren.
Denk aan angststoornissen, depressie, burn-out / overspannenheid en dit heel vaak in combinatie met fysieke klachten die de meest uiteenlopende karakters kunnen hebben.

Als mensen te lang rondlopen met deze klachten is het vaak onvermijdelijk dat zij aan de reguliere medicatie moeten, om weer een weg terug te vinden naar een normaal leven. Ik ben dan op zo’n moment voorstander van medicatie, mits het doel wel gaat zijn dat deze medicatie ook weer afgebouwd gaat worden tot nul. Niet alle reguliere behandelaars hebben dat doel en het doel is voor een groot deel ook afhankelijk van de persoon zelf.

De medicatie is een noodgreep, om te overleven, maar daarnaast is het bewustwordingsproces en het begeleiden van mensen terug naar hun gevoel een must!
Zeker voor mensen die van nature gevoelsmensen zijn, zij zijn niet gebaat met cognitieve therapie, ja eventjes, om de boel te herstructureren, maar niet alles is voor hen van nature te beredeneren of in schema’s te plaatsen. Dat is waarschijnlijk ook hetgeen waar het op de eerste plaats al misging.

De maatschappij vraagt om structuur, het handelen na protocollen, zwart – wit regels, en zeker niet naar een gevoel, een gevoel wat niet altijd binnen de voorgaande kaders past en wat ook zeker niet altijd helder onder woorden te brengen is voor een ander…
Maar deze gevoelsmensen zijn onmisbaar voor onze maatschappij! Net als dat bouwvakkers en vuilnismannen onmisbaar zijn, juist de diversiteit zorgt voor een goede balans. Een aanvulling op elkaar en met elkaar… gevoelsmensen hebben grote vermogens om mensen met elkaar te verbinden, dingen vanuit verschillende perspectieven te bekijken en daardoor een mogelijkheid om oplossingen te vinden op een meer creatieve manier.

Helaas zijn deze kwaliteiten ook voor deze mensen vaak een valkuil, ze willen graag een ander tevreden houden, proberen zo hard om de mogelijkheden die ze zien uit te voeren binnen de gestelde kaders, maar vaak is daar zo weinig bewegingsvrijheid dat dit een uitputtingsslag wordt voor de persoon zelf.

Onze protocollen maatschappij is de laatste jaren flink doorgedrongen in onze gezondheidszorg, ook daar moet het op één en dezelfde manier bij iedere patiënt die binnenkomt! Het moet navolgbaar zijn, dus daarom hebben we protocollen. Maar niet iedereen is hetzelfde, dus is het dan wel zo navolgbaar? De stappen die genomen zijn, zijn navolgbaar, maar het proces van de patiënt daarentegen vele malen minder. Niet iedereen geeft op therapie A de reactie A. En dat is dan eigenlijk vooral heel jammer voor de patiënt, want hierdoor ontstaat steeds weer onbegrip door o.a. de omgeving van deze patiënten, hun familie, vrienden en werkgever. Want ja ze moeten beter zijn, want ze hebben de therapie doorlopen.
Zij lopen dan weer tegen een muur van onbegrip op, niet gezien worden en dit is een zeer pijnlijke constatering, want hierdoor gaan ze nog maar beter hun best doen.
Het is soms lastig, dat merk ik zeker in mijn praktijk, om mensen weer bij hun gevoel te brengen. Dit kan allerlei oorzaken hebben, o.a. schaamtegevoel, niet geleerd als kind dat het oké is om naar je gevoel te luisteren, te lang in een overlevingsstrategie te hebben gestaan (in mijn vak praat ik dan over een blokkade), het niet meer weten waar je grenzen liggen, nooit de mogelijkheid gezien om je eigen ideaalbeeld neer te zetten maar vooral bezig geweest met dat van anderen, en zo zijn er nog tal van zaken.
Om mensen terug te brengen naar hun gevoel zijn er verschillende mogelijkheden en vaak werken m.n. de combinaties heel goed, het is maar net waar iemands ingang ligt. Dus dat is maatwerk dat past niet in een protocol.
En omdat dit niet in een protocol past, wordt het vaak als zweverig afgedaan, maar eigenlijk is dit het tegenovergestelde, want door het maatwerk wordt de therapie per persoon wel navolgbaar.

Gelukkig komen er steeds meer methoden bij, die zelfs ook de reguliere sector beetje bij beetje binnendruppelen.
Het is zo belangrijk dat je kritisch gaat kijken wat deze 24-uurs maatschappij voor jou inhoudt. Of dit dan ook daadwerkelijk passend is bij het gevoel wat het je geeft. Ja, het is een feit dat de klachten die hiervoor genoemd zijn, in een steeds grotere mate mensen treft, kijk eens in je omgeving, hoeveel mensen kun jij opnoemen? En hoe zeg eens eerlijk, hoe vaak voel jij jezelf echt goed en hoe vaak minder goed of zelfs slecht? Kijk eens naar 1 week of 1 maand.
Maak dan de som op, denk je dat er iets moet gebeuren in jouw leven om preventief op je gezondheid te werken? Of is het al niet meer preventief en heb je al daadwerkelijk klachten?

Ja, binnen de “alternatieve” zorg zijn vele therapeuten, die deze klachten op een geheel andere manier benaderen, holistisch, want je bestaat uit alle aspecten, niet alleen maar fysiek of mentaal of emotioneel, je kunt en mag het niet loskoppelen! Dan doe je jezelf tekort!
En ja, je kunt deze therapeuten ook benaderen als je al een reguliere behandeling ondergaat, deze klachten zijn door verschillende behandelaars naast elkaar heel goed complementair te behandelen.

Pas goed op jezelf!!
Warme groet,
Leonie

Artikel geschreven door Leonie Scheutjens  |  www.scheutjens-natuurgeneeskunde.nl